- LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO - Stare wartości
- WYZWANIA
- WYCHOWANIE - Ucz się tego, aby cię kochano
- WYCHOWANIE - Przedświąteczne porządki
- PSYCHOLOG - Psychoterapia domowa
- POD ROZWAGĘ - Pismo automatyczne
- GDZIEŚ BLISKO - Konsekrowana świeckość
- ROZMOWA Z.... - Dyskrecja nade wszystko
- PLACÓWKI SALEZJAŃSKIE - Legionowo
- RODZINA SALEZJAŃSKA - Ojcu... z Miłością
- W ANEGDOCIE
- Z ŻYCIA BŁOGOSŁAWIONYCH ORATORIANÓW
- W ORATORIUM - Sposób na dobry plan
- W ORATORIUM - Podejście do problemów
- MISJE - Wielki Piątek w Ghanie
- MISJE - Wielki Piątek w Ghanie
- MISJE - Wielki Piątek w Ghanie
- MISJE - Dom Animacji Misyjnej
- DUCHOWOŚĆ - Pierwszy dzień
- DUCHOWOŚĆ - Pierwszy dzień
- DUCHOWOŚĆ - Po co dogmaty?
- Czy wiedział
- Błyskawiczny Kurs Modlitwy
W ORATORIUM - Podejście do problemów
jp
strona: 19
Animacja jako sposób formacji oznacza, że interwencje wychowawcze dotyczą przede wszystkim relacji i grupy rozumianej jako system wzajemnych relacji. Przy takim założeniu wszystkie problemy w grupie, także te wyrażane przez poszczególnych członków, przestają być widziane jako dotyczące pojedynczych osób, są natomiast brane pod uwagę jako symptom złego stanu całości grupy. W konsekwencji zrozumienie i ocena, jak i każda interwencja na rzecz ich przezwyciężenia, powinna być kierowana przede wszystkim do grupy. Na przykład, jeśli w grupie ktoś zaczął być obiektem kpin lub odrzucany ze względu na przypadłości fizyczne – problem jest owocem zachowań grupy, a nie wyborem jednostki.
Interpretacja objawów nie powinna dotyczyć historii życia czy świata wewnętrznego, ale raczej relacji i komunikowania zachodzących w grupie. Przyczyna musi być poszukiwana w relacjach, a nie w woli jednostek, a zatem należy brać pod uwagę nie jeden, ale wiele możliwych elementów. Wtedy objaw staje się możliwy do zdefiniowania. Jest to świadomy sposób przyjęty przez grupę, nie tyle jako refleksja nad psychologicznym rysem jednostki i jej problemów z przeszłości lub teraźniejszych spoza grupy, co nad zdarzeniami odnoszącymi się do wszystkich, składającymi się na komunikowanie w grupie.
Sama koncepcja diagnozy przyczyn pozostaje w cieniu tradycji wychowawczej. Jednostką do diagnozy nie jest poszczególna osoba, ale zespół relacji, w których jest zanurzona, czyli system, którego jest częścią. Dokonywać analizy oznacza zrozumieć poczucie niepewności jednostki, umiejscawiając ją wewnątrz grupy i traktując jako przejściowy wyraz dynamicznej, ciągle zmieniającej się rzeczywistości.
