Don BOSCO - Magazyn Salezjański

POD ROZWAGĘ - Magia

o. Radosław Broniek OP

strona: 7

Badania socjologiczne w niektórych krajach zachodnich wykazują, że wiara w magię wzrasta, zwłaszcza wśród młodego pokolenia. Aby zdać sobie sprawę z tego, czym jest magia, odnieśmy ją do religii. W takim zestawieniu ujawnia się fundamentalna różnica w ich relacji do transcendencji.

Religia jest odniesieniem do transcendentnego Boga, któremu człowiek się dobrowolnie powierza. Bez takiego odniesienia nie może istnieć doświadczenie religijne. Inaczej jest w magii, gdzie podstawą jest pragnienie mocy, chęć panowania nad wszystkim, także nad Bogiem. W tym celu magia odwołuje się do tajemnych sił, które według niej mają wpływać na los człowieka. Mag je poskramia poprzez odpowiednie rytuały. Czyń swoją wolę — niech to będzie całym Prawem – te słowa nieżyjącego już angielskiego ezoteryka i maga, A. Crowley’a, są znamienne dla tego, kto świadomie angażuje się w praktykę magii.

Jeśli o religii powiedzielibyśmy, że jest poddaniem się sacrum, to magia jest czymś przeciwnym: manipulacją sacrum, nieograniczoną chęcią panowania nad wszystkim, w tym także nad Bogiem. Mag nie dopuszcza mocy wyższej od siebie, chce zmusić duchy, demony do posłuszeństwa. Zatem ten kto ucieka się do magii, nie zwraca się do Boga. Istotą magii jest zatem doświadczenie woli, swego rodzaju „woli mocy”, która nie chce mieć żadnych granic. Zwłaszcza w chrześcijaństwie ma to istotne znaczenie, ponieważ to wola (wolna) zwraca się ku Bogu lub przeciw Niemu.

To, co różni magię od religii, to także przekonanie o samoczynnej skuteczności działania magicznego, odwołującego się, jak chcą magowie, do bezosobowych mocy (w odróżnieniu od religijnej postawy błagalnej, adresowanej do sił osobowych). O jakie moce chodzi? Różnie próbuje się określać siły, które miałyby działać w magii, np. jako „siły nadnaturalne”, „całkowicie neutralne”, „niepojęte dla niektórych ludzi”. Magia próbuje także nazwać je po imieniu — siłami ezoterycznymi, astralnymi czy duchowymi. Jednak te określenia nie do końca wyjaśniają istotę owych sił. Pytania pozostają, jak chociażby takie: skąd wiadomo, że są to siły neutralne albo dobre dla człowieka?

Chrześcijański dokument Nota na temat magii i demonologii przypomina podstawowe rozróżnienie na magię białą i czarną. O pierwszej można mówić w różnych znaczeniach, np. jako o sztuce czynienia rzeczy nadzwyczajnych za pomocą naturalnych środków (wtedy mówimy o kuglarstwie lub iluzjonizmie). Inaczej, gdy przez taką formę magii rozumiemy formy zabiegów, o których się twierdzi, że zmierzają do celów czysto dobroczynnych, takich jak poprawnie jakiejś relacji miłości, uzdrowienie z choroby (…), lecz uciekają się do użycia nieodpowiednich środków (Nota, 8) – np. talizmanów, amuletów, fetyszy lub odwołując się do innych mocy. Natomiast czarna magia odwołuje się w sposób bezpośredni lub pośredni do mocy diabelskich lub tylko mniema, iż działa pod jakimś ich wpływem. (…) Ta forma magii jest prawdziwym i właściwym wyrażaniem anty-kultu, skierowana ku temu, aby uczynić ze swych adeptów sługi szatana (Nota, 8). Granica między magią białą a czarną zaciera się, jeśli mag np. chce chronić siebie, szkodząc innej osobie albo przenosząc chorobę na kogoś innego.

W Biblii magia jest jednoznacznie określona jako akt apostazji wobec Pana, jedynego Zbawiciela i oznacza bunt przeciw Niemu i Jego Słowu.

Zainteresowanym tą tematyką polecam: Introvigne M., Powrót magii, Kraków 2005; Nota duszpasterska Konferencji Biskupów Toskanii na temat magii i demonologii; Posacki A. Okultyzm, magia, demonologia, Kraków 1998, „W drodze”, 7/2005 (numer monograficzny o magii).

Archiwum

POD ROZWAGĘ - Magia