- Diabeł boi się ludzi radosnych
- Od redakcji
- Znaleźć Boga w Hobbicie
- Afryka Chłopcy z Namugongo potrzebują szkoły
- Ekwador. Szczęść Boże!
- Siostra Leokadia nie tylko wśród aniołów
- Przekleństwa demoralizują i ranią
- Jeżeli rodzice nie klną, dzieci oficjalnie w domu również tego nie robią
- Czy kibice będą zbawieni?
- Z chrześcijańskiego punktu widzenia na eutanazję zgody być nie może
- Książki ks. Bosko
- Jestem, pamiętam, czuwam…
- Hobbit nie jest bez skazy
- O miłości i nienawiści
Jestem, pamiętam, czuwam…
ks. Jarosław Wąsowicz salezjanin
strona: 19
Melodia Apelu jasnogórskiego – jednej z najbardziej znanych polskich melodii – to dzieło salezjanina ks. Stanisława Ormińskiego, żołnierza AK i powstańca warszawskiego, muzyka, kompozytora, chórmistrza i dyrygenta.
Salezjańska Barka Słowa słynnej Barki, ukochanej piosenki Jana Pawła II, napisał w 1974 r. także salezjanin, ks. Stanisław Szmidt. Został zainspirowany południowoamerykańską pieśnią z hiszpańskim tekstem. Tekst został po raz pierwszy wydrukowany w salezjańskim śpiewniku Radośnie przed Panem.
26 stycznia tego roku w kaplicy Cudownego Obrazu Królowej Polski na Jasnej Górze odbyły się uroczystości poświęcenia tablicy dedykowanej ks. Stanisławowi Ormińskiemu, salezjaninowi, twórcy melodii Apelu jasnogórskiego – „Maryjo, jestem przy Tobie, pamiętam, czuwam” – którą skomponował w 1956 r. w Kutnie Woźniakowie. Pan Bóg wyposażył ks. Ormińskiego w wiele talentów. Podczas 76 lat swojego ziemskiego pielgrzymowania rozwinął zwłaszcza jeden z nich – talent muzyczny. Muzyka stała się drogą, na której ks. Stanisław realizował swoje salezjańskie powołanie. Odkrył je w zakładzie salezjańskim w Oświęcimiu, gdzie jako nastolatek z Poręby Górnej, zachęcony przez swojego wuja salezjanina ks. Janusza Osomańskiego, przybył pobierać nauki w gimnazjum. Do nowicjatu wstąpił w 1927 r. w Czerwińsku i związał się ze zgromadzeniem na zawsze.
Przełożeni już w czasie formacji zauważyli jego niezwykły talent muzyczny, dlatego bezpośrednio po święceniach kapłańskich w 1938 r. rozpoczął studia w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Naukę kontynuował także podczas okupacji. Zaangażował się wówczas w działalność konspiracyjną. Jako kapelan Armii Krajowej walczył w powstaniu warszawskim w Grupie Bojowej Powiśle „Krybar”.
Po wojnie ks. Ormiński był wybitnym nauczycielem w zakładach salezjańskich (m.in. w słynnej swego czasu Szkole Organistowskiej w Przemyślu) i seminarium w Kutnie Woźniakowie, chórmistrzem, dyrygentem orkiestr dętych.
Komunistyczne władze zamknęły w tym czasie niemal wszystkie salezjańskie działa wychowawcze i ks. Stanisław nie mógł już pracować jako nauczyciel muzyki. Od 1961 r. aż do śmierci ks. Ormiński pracował w parafii NMP Wspomożenia Wiernych w Rumi. Swoje muzyczne pasje związał w tym czasie przede wszystkim z rumskim chórem „Lira”, z którym odniósł wiele sukcesów. Koncertował z nim w kraju i za granicą, gdzie popularyzował polską kulturę muzyczną. Był wydawcą utworów muzycznych, które redagował w licznych publikacjach. Wydawnictwo „Veriton” w 1974 r. na bazie jednego z nich wydało płytę Szopka z Dachau, która spotkała się z wielkim uznaniem.
Kapłan-artysta pozostawił po sobie trwały ślad w sercach podopiecznych i w środowisku, w którym działał. Dzisiaj w Rumi jest patronem gimnazjum, jego imieniem nazwano jedną z ulic miasta, przed świątynią parafialną, w której pełnił posługę duszpasterską przez 26 lat, wystawiono mu pomnik, wreszcie sławę salezjańskiego muzyka niesie corocznie w Polskę festiwal muzyki religijnej, którego jest patronem. W ubiegłym roku z okazji setnej rocznicy urodzin autora melodii Apelu jasnogórskiego staraniem rumskiej parafii zorganizowano sympozjum poświęcone jego działalności. Jasnogórskie uroczystości poświęcenia tablicy dedykowanej ks. Ormińskiemu dopełniły te jubileuszowe uroczystości.
