Don BOSCO - Magazyn Salezjański

DUCHOWOŚĆ. Ofiarowanie Syna

ks. Andrzej

strona: 21

Ofiarowanie Jezusa w świątyni jerozolimskiej jest zapowiedzią i ukazaniem znaczenia całej Jego ziemskiej misji. Rodzice w sposób symboliczny ofiarowują Bogu własne dziecko, w uznaniu, że jest ono Jego darem. Jezus jest miejscem wymiany darów, obopólnym darem, ale i darczyńcą, bo w wolności przyjmuje wolę Ojca i traktuje ją jako własną życiową misję. Staje się tym, co liturgia nazwie ołtarzem, ofiarą i kapłanem. Dar z siebie, to całe Jego życie – i przyjście na świat w Betlejem, i życie ukryte w Nazarecie, i działalność publiczna pełna konkretnych darów: wypędzeń złych duchów, uzdrowień, rozmnożeń chleba. A nade wszystko dar Słowa. Słowo, które stało się Ciałem przemawia, wzywając do nawrócenia, bo „bliskie jest Królestwo Boże”. Tak bliskie jak On sam.

Pełnia Daru wyrazi się w Krzyżu: Nieśmiertelny odda się ludziom do końca – nie tylko w życiu ale i w śmierci. A ponieważ to, co dane z miłości nigdy nie jest stratą, ani nie może umrzeć – powstanie z martwych. I zabierze do domu Ojca, wszystkich, którzy ten dar przyjmą i dadzą w zamian samych siebie.

Wszystko to nie byłoby nam jednak dane, bez wcześniejszego daru Maryi, Jego Matki. Daru fiat – ludzkiej zgody na przyjęcie Boga Człowieka i oddania go Ojcu i ludziom. Jej oddanie Jemu i Jego misji nie zatrzyma nic dla siebie. Do tego stopnia, że to już nie ona, ale „ci, którzy wypełniają Słowo Boże” będą Mu matką, ojcem i braćmi. Dopiero po Wniebowzięciu, ta, która dała najwięcej – ludzkie ciało Boga, najwięcej otrzyma – Jego Ciało: Kościół. Nas wszystkich za własne dzieci.

Archiwum

DUCHOWOŚĆ. Ofiarowanie Syna