Oratorium między Kościołem a społeczeństwem
JP
strona: 10
Młodzi, którzy biorą udział w życiu Kościoła są w mniejszości i na ogół przynależą do ruchów i grup, dopiero w nich identyfikując się Kościołem instytucjonalnym. Większość młodych ludzi jedynie okazjonalnie stawia sobie poważne pytania związane z religią i nie poczuwa się do żadnego związku z parafią czy jeszcze bardziej diecezją, poza ewentualnym uczestnictwem w niedzielnej Mszy św. Oratorium jest propozycją chrześcijańskiej tożsamości właśnie dla nich.
Odbiorcy
Uprzywilejowaną grupą odbiorców propozycji oratoryjnej nie są ani grupy elitarne ani „marginesu”. Głównym odbiorcą jest młodzież, która po przyjęciu sakramentu Bierzmowania jest najbardziej narażona na oddalenie się od życia Kościoła i praktyk religijnych. Stowarzyszenia i ruchy o silnej tożsamości chrześcijańskiej potrafią przybliżyć tylko nielicznych z nich. Często wiek ten uważany jest za mniej ważny, „przygotowawczy” wobec życia dorosłego. Oratorium nadaje należne mu znaczenie dla formowania właściwych relacji z Bogiem i Kościołem. Stara się do nich dotrzeć nie tyle na drodze nauczania, co stworzeniem środowiska oddychającego duchem chrześcijańskim, ale gościnnym, także dla tych, których poczucie przynależności do Kościoła jest słabe i niepełne. Otwarcie się na młodzież „w masie” zakłada rezygnację z języka agresji, spirytualizmu i integryzmu wymuszającego natychmiastowe opowiedzenia się, ale nie z formacji. W oratorium katecheza i ewangelizacja nie jest „lekcją”, ale propozycją współuczestnictwa. Akceptuje młodych w punkcie, w którym się znajdują i prowadzi ich własnym rytmem wzrostu.
W Kościele
Oratorium zawsze jest wyrazem i doświadczeniem wspólnoty Kościoła, ze specyficznym powołaniem wychowawczym, choć nie powinno być ze wspólnotą Kościoła utożsamiane. Jest jego obszarem, który cieszy się jednak swoją autonomią. Jest jakby Kościołem w strefie przygranicznej, gromadzącej młodych szukających sposobów jej przekroczenia.
Dla życia parafii rola właściwie funkcjonującego oratorium jest nie do przecenienia. Jest punktem odniesienia dla bardzo wielu młodych ludzi, nawet jeśli nie biorą oni czynnego udziału w zajęciach oratoryjnych czy praktykach religijnych. Dla aktywnych uczestników życia oratoryjnego stanowi ważne miejsce formacji chrześcijańskiej, wiążąc ich na przyszłość z konkretnym miejscem i kościołem. żywe oratorium zapewnia parafii przyszłość. Oratorium może pełnić pozytywną rolę w przypadku występowania na terenie parafii wielu różnych grup i ruchów o słabych związkach z Kościołem instytucjonalnym, jeżeli uda się je włączyć we wspólny program wychowania do wiary.
W społeczności lokalnej
Troska o jakość życia publicznego coraz częściej objawia się w apelach o formowanie młodych w poczuciu odpowiedzialności o dobro wspólne. Wierne tradycji wychowania do uczciwych obywateli i dobrych chrześcijanin oratorium uczy młodych przeżywać codzienne sytuacje jako „wezwanie”, które angażuje ich osobiście i czeka na „odpowiedź” oddania swojego czasu i swoich talentów potrzebującym. Jest też ważnym miejscem spędzania czasu wolnego. We współczesnym społeczeństwie w kontakcie z młodymi, którzy mają trudności z włączeniem się w tak wieloznaczną kulturę, oratorium jawi się prawie jak laboratorium, gdzie pod kontrolą następuje spotkanie młodych z doświadczeniem kultury i wiary, wartości, norm i tradycji. W czasach odkrywania nowego znaczenia prewencyjności zapewnienie dużej grupie młodzieży możliwości spędzania wolnego czasu z dala od ulicy, ma swój bardzo wymierny efekt społeczny. Jednocześnie kształtowanie postaw obywatelskich – zaangażowania, współuczestnictwa, solidarności przynosi korzyść zarówno społeczności lokalnej jak i całemu społeczeństwu.
Wbrew tendencjom przeciwstawiającym logikę wiary logice ludzkiej oratorium stara się pogodzić wychowanie do wiary z wychowaniem obywatelskim, ukształtować wiarę młodych ludzi tak, by wyrażała się w konkretnych działaniach życia codziennego, wypracowując nowy styl życia religijnego, społecznego i kulturalnego.
