facebook
Audiobook:
O Janku przyjacielu młodzieży
autor: Maria Kączkowska
odcinek 33: Zadanie życia spełnione


W Waszych intencjach modlimy się codziennie
o godzinie 15:00 w Sanktuarium
M.B.Wspomożycielki Wiernych w Szczyrku
O ustanie pandemii corona wirusa
Staszek
2020-05-29 10:06:03
W intencji wszystkich MAM
Ala
2020-05-29 10:04:41
Za Tomka z W
Piotr
2020-03-29 19:05:04
Blogi:
Agnieszka Rogala Blog
Agnieszka Rogala
relacje między rodzicami a dziećmi
Jak nie kochać dzieci.
Karol Kliszcz
pomiędzy kościołem, szkołą a oratorium
Bezmyślność nie jest drogą do Boga
Karol Kliszcz Blog
Łukasz Kołomański Blog
Łukasz Kołomański
jak pomóc im uwolnić się od uzależnień
e-uzależnienia
Andrzej Rubik
z komżą i bez komży
Na dłoń czy na klęczkach?
Andrzej Rubik Blog
Maria Fortuna-Sudor Blog
Maria Fortuna-Sudor
na marginesie
Strach
Tomasz Łach
okiem katechety
Bóg jest czy nie jest?
Tomasz Łach Blog

Archiwum

Rok 2014 - maj
Maj księdza Bosko

Ks. Marek Chmielewski salezjanin

strona: 23



Noszę głęboko w pamięci wspomnienia związane z majem czasów mego dzieciństwa. Maj to było przede wszystkim nabożeństwo majowe. Ono było ponad wszystko.

Ponad ciepłe słoneczne dni, ponad możliwość jazdy rowerem i codziennego kopania piłki, ponad radość koszulki z krótkim rękawem założonej po zimowym umęczeniu mrozem, śniegiem, a potem wszędzie obecnym błotem. Miałem wrażenie, że na majowe do kościoła biegły wszystkie dzieci i cała młodzież. Teraz, z perspektywy księdza w sile wieku, widzę to nieco inaczej. Ale wtedy rzeczywiście pustoszały podwórka i improwizowane boiska piłkarskie. Najpierw uliczki wokół naszej kaplicy, a potem sama kaplica wypełniała się dziećmi i młodzieżą. Na majowe najczęściej się biegło. Żeby zdążyć, bo grało się do ostatniej minuty, albo późno kończyły się lekcje. Jeszcze szybciej z majowego biegło się do domu. Wiadomo Wyścig Pokoju. Przez pootwierane okna mieszkań słyszeliśmy znajomy sygnał muzyczny. Nasłuchiwało się i robiło wszystko, aby na finisz zdążyć do domu. Jakoś nikomu to nie przeszkadzało i spontanicznie godziliśmy obie pasje, tę dla majowego i dla naszych kolarzy.

Co było na majowym? Litania Loretańska, oczywiście śpiewana, jakaś czytanka (treści żadnej nie pamiętam), wystawienie Najświętszego Sakramentu i błogosławieństwo. Na koniec nasi księża rozdawali nam kartki z pieczątkami. Codziennie jedna literka długiego hasła. Staliśmy po nie w kolejkach dłuższych niż dziś te po bilety na najlepsze koncerty (zresztą dziś kupuje się w internecie). Kto uzbierał całe hasło, był nagradzany na koniec miesiąca. Nie pamiętam czym. Chyba skromnie. A jednak kartki z pieczątkami były w cenie. Wymieniało się je z rówieśnikami na inne rzeczy (cenne w oczach dziecka), także kartkę z dziś na tę z wczoraj, a nawet zdobywało, pracując za innych, np. przy sprzątaniu domu. Klimat majowego w mojej miejscowości, od kiedy sięgam pamięcią, aż do dziś przedłużany był i jest codziennym wieczornym koncertem trębaczy (kornecistów), którzy wspinają się na dach kościoła i grają pieśni maryjne. Taki maj noszę w pamięci.
Z perspektywy lat, już jako salezjanin, z podziwem podchodzę do niezwykłej umiejętności moich współbraci, którzy w trudnych dla wiary latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych dwudziestego stulecia, w małej salezjańskiej Rumi, zdołali rozbudzić tak wielki entuzjazm maryjny. Dziś, kiedy już nie ma takiego maja jak tamten, stawiamy setki pytań i znajdujemy setki przyczyn takiego stanu, od sekularyzacji po konsumizm i liberalizm, etc. Czy ks. Bosko było łatwiej? A przecież zbudował bazylikę Wspomożycielki i rozszerzył Jej kult na cały świat. Czy łatwiej było salezjanom z Rumi z końca XX wieku? A przecież z ich zaangażowania mamy dziś w Rumi koronowany wizerunek Wspomożycielki i Jej sanktuarium! A gdyby tak, bez uciekania się do nadzwyczajnych teorii i superstrategii, po prostu wcielić w życie to, co ks. Bosko zaproponował w broszurze „Miesiąc maj poświęcony Maryi Niepokalanej”. „Trzy są rzeczy do praktykowania w maju: poświęcić ten miesiąc Maryi i czynić wszystko, aby nie popełnić żadnego grzechu; zgodnie z naszym stanem życia uczciwie pracować i spełniać obowiązki związane z naszym życiem duchowym; zaprosić naszą rodzinę, krewnych, przyjaciół i tych, którzy od nas zależą do uczestnictwa w pobożnych praktykach maryjnych przewidzianych na miesiąc maj”. W tej samej książeczce ks. Bosko proponuje czytelnikom 31 dobrych uczynków (fioretti), jeden na każdy dzień. Ich spełnienie miało służyć zjednoczeniu człowieka z Bogiem, wzmocnieniu jego zapału duchowego i wdrożeniu go w ascezę codzienności, czyli w codzienne uczciwe wypełnianie swych obowiązków.

Jak widać ks. Bosko zależało na tym, aby pokazać czytelnikom, że prawdziwe nabożeństwo maryjne to nie fajerwerki ku czci matki Bożej, nie wzdychanie do niej, nie figurki i obrazki, a stałe nawracanie się i wzrost w zaangażowaniu chrześcijańskim, którego wyrazem jest między innymi wierność obowiązkom własnego stanu. A gdyby tak pójść tą drogą? ■